از آنجا که سر و صدای تعدادی از دوستان در آمده و بر سر مبارکمان نهیب می زنند که چرا وبلاگتان را آپ نمی کنید، (و البته نمی دانیم چرا متوجه این موضوع نمی شوند که خب لابد، صاحب وبلاگ مطلب قابل توجهی جهت استفاده ی بازدیدکنندگان معزز ندارند،) بر آن شدیم تا با ذکر خاطراتی پراکنده و بی ربط، خاطر عزیزان را مشوش و مکدر سازیم. هر گونه گلایه مردود است که خود خواسته اید. این شما و این خاطرات:
اول: چند ماهی پیش جوانی خوش قد و بالا از اقوام ما، که خاطرش بسیار برایمان عزیز بود، به دلیل ابتلا به بیماری بسیار مهلکی از میان ما رفت. خاطرمان بسی غمگین بود و غمگین تر، از آن بودیم که هر از گاهی اخباری و اقوالی از نزدیکان آن مرحوم به گوشمان می رسید مبنی بر گلایه های ایشان از حضرت لایموت که در حق ایشان کم لطفی نموده و حتی پا را فراتر نهاده و خداوند سبحان را در این فقره متهم به ظالمیت می نمودند و حضرت حق را بابت برآورده نکردن حاجتشان مورد شماتت قرار می دادند. از این اقوال و اخبار، بر این نتیجه شدیم که گویی ما خدا را فقط با برخی صفاتش می خواهیم. برای مثال خدای رحمان و رحیم را؛ یا مثلاً خدای غفار و تواب را. خدای رزاق را که دیگر بسیار دوست می داریم. لیکن خدای قهار را اصلاً دوست نمی داریم و قهاریتش را با ظالمیتش یکی می پنداریم. درد هم بر سر همین است که نمی خواهیم رب العالمین را با تمامی صفاتش بپذیریم و بپرستیم.
از جمله ی دیگر دردها این که ما حضرت حق را و نیز خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) را صرفاً برای رفع حاجات دنیوی خویش می خواهیم یا بهتر بگوییم، رفع حاجات دنیوی خویش را تنها وظیفه ی ایشان می دانیم. گویی تنها مأموریت ایشان، به واسطه ی نیرویی ماورایی که دارند و معلوممان هم نیست از کجایش آورده اند، رفع این حاجات ماست. اصلاً هم به این کار نداریم که تا چه اندازه و کجاها و در چه مواردی صلاح است به یاری مان بیایند و نیز اصلاً به این هم کاری نداریم که این خاندان، برای رفع حاجات دنیوی خویش و مشابه حاجات کنونی ما، تا چه اندازه به نیروی ماورایی خود متوسل می شدند. پیرامون این قضایا بحث بسیار است. ان شاءالله در فرصتی دیگر و اینک فقط به ذکر این نکته بسنده می کنیم که به قول شاعر:
قربونت برم خدایا چقدر غریبی رو زمین.
***
دوم: از جمله نا به سامانی های سازمان صدا و سیمای ما هم این که این بنده ی سراپا تقصیر، مدتی عضو هیئت نویسندگان یکی از برنامه های بسیار فاخر این سازمان مکرم بودم. از آنجا که نزدیک ایام کریسمس می شدیم، بی مناسبت ندیدیم که متنی بنویسیم و فرا رسیدن این ایام را به هم وطنان مسیحی تبریک بگوییم و در آن از وحدت بین ادیان بگوییم و مرام و معرفت خود را در پی اهانت های بعضی مسیحی نماها، به رخ ایشان بکشیم. این پیشنهادات را نیز با مسئولین این برنامه در میان گذاشتیم و البته پاسخ دندان شکنی هم گرفتیم. گفتند: «بنا به اهانت های روزنامه نگاران مسیحی نمای دانمارکی به ساحت مقدس پیامبر اسلام(ص)، ما نیز در اقدامی تلافی جویانه هرگونه اشاره ای به مناسبت های این ایام را تحریم نمودیم. خواهشاً اشاره ای هم به نام و ولادت خود حضرت مسیح (ع) ننمایید.» این رفتار مقایسه شود با مرام و مسلک خود پیامبر اسلام(ص).
***
سوم: از آنجا که به دلیل خاطره ی پیشین بسی سرخورده شده بودیم، تصمیم گرفتیم که شخصاً اقدام کنیم و به اتفاق همکارانمان در خانه شهریاران جوان (که مکانی است که تعدادی جوان جَک و جلف به امور جنگولک بازی مشغولند،) طی اقدامی کاملاً غیر جنگولکبازانه - که کاملاً از ما بعید بود – جهت عرض تبریک سال نو مسیحی به یکی از کلیساهای نزدیک رفتیم. خوشحالی غیرمنتظره و حرف های آنان به جای خوشحال نمودنمان بیشتر ناراحتمان کرد. حرف هایی که مزه تلخی داشت. از ادعای آنان مبنی بر مهاجرت بی رویه ی هم وطنان مسیحی و بی توجهی مسئولین مملکتی به ایشان، حالمان بسیار گرفته شد. خوشحالی آنان هم بیشتر به این دلیل بود که به قول خودشان از سوی تعدادی از هم وطنان مسلمانشان، دست کم در آستانه بزرگترین عیدشان، دیده شدند. در پایان کارمان هم نیم ساعتی با خادم آن کلیسا هم صحبت شدیم. چقدر با حرارت حرف می زد از نقش خدا در زندگی انسان. و ما چه قدر یاد فیلم محمد رسول الله (ص) می افتادیم و آن حرف نجاشی – پادشاه حبشه – که با چوبدستی خطی بر زمین کشید و گفت: «فاصله دین ما با دین شما به اندازه ی این خط، باریک است.»
(ببخشید اگر خاطره ی اخیر، با خاطره ی قبلی کمی مرتبطاتی داشت.)
***
چهارم: گفتیم در همان محل کارمان که ذکر رفت کانونی تشکیل دهیم و در آن به امور دینی و مذهبی بپردازیم. تصمیم را که با همکارانمان (همان جوانان جَک و جلف) درمیان گذاشتیم، واکنش های جالبی دریافت نمودیم. اولی از آنجا که با ما رودربایستی داشت، با اغماض گفت: «اشکالش چیه؟» دومی چیزی نگفت، فقط لب و لوچه اش را کمی تا قسمتی کج و کوله نمود. سومی طی کلامی گوهربار فرمود: «چرا دین؟ چرا مذهب؟ این همه سوژه و مطلب.» چهارمی گفت: «راجع به این موضوعات بسیار کار شده، ما دیگر راه آنها را نرویم و وقت خود را تلف نکنیم.» و خلاصه از سوی دوستان و همکاران بسیار تشویق و ترغیب شدیم و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که دین گریزی، مسئله ای بسیار بغرنج در میان عامه ی نسل جوان است. به مقامات بالا پیشنهاد دادیم علل این موضوع را به کنکاش یا همان چالش بکشیم و کما فی السابق جواب دندان شکنی دریافت نمودیم: «نشر اکاذیب نکنید آقا. مگر جوانان ما دین گریزند!؟»
***
پنجم: که خاطره ی جگرسوزی است. باز هم حمله، باز هم تهمت، باز هم مظلومیت. حمله به ساحت مقدس حضرت ختمی مرتبت (ص). حمله به غزه. و جگر که دیگر پاره پاره است. تا کی توان صبوری؟
***
ششم: طی دو سال و نیم اخیر برای چهارمین بار قطعنامه ای ناچیز علیه مان صادر شد. از آنجا که هوای اوین رفتن در سر نداریم، این خاطره را بدون شرح به حال خود وا می گذاریم. ضمناً این را هم اضافه کنیم که اینها شاید برای شما خبر باشد، لیکن برای ما به تمامی خاطره است.
***
هفتم: امروز بیست و نهم صفر بود و مصادف با سالروز شهادت آقا علی بن موسی الرضا (ع). دو ماهی می شود که حال و روز خوشی نداریم و این خاصیت این ایام است. محرم و صفر امسال بیش از پیش راجع به مظلومیت خاندان نبوت فکر نمودیم و ادامه تاریخی آن را همانند گذشته، در غزه مشاهده نمودیم. و اما نتیجه ی این دو ماه فکر کردن ما:
در مظلومیت این خاندان همین بس که شیعیان و پیروان ایشان، کم همتانی چو من باشند.
***
هشتم: قرار بود چند خاطره برایتان نقل کنیم که درد دلمان چونان دهان کروکدیلان باز شد. بابت سردرد عارض شده بسی پوزش می طلبیم. زیاده عرضی نیست. تا سلسله خاطرات پراکنده ی بی ربط بعدی،
بدرود...
